در سایه تقویت توانایی‌های میدانی و اطلاعاتی مقاومت، رژیم صهیونیستی دیگر امتیازاتی همچون داشتن ابتکار عمل برای شروع حمله را که به آن افتخار می‌کرد، در اختیار ندارد.
به نقل از اخبارویزه ، رژیم صهیونیستی از سال 1948 که فلسطین را اشغال کرد در تلاش است تصویری بازدارنده از ارتش و توانایی‌های نظامی این رژیم ترسیم کند؛ به طوری که در میان اعراب و مسلمانان وحشت انداخته و آنها متقاعد شوند که اسرائیل یک موجودیت شکست ناپذیر است.
صهیونیست‌ها در سال 1948 و 1967 تا حدودی موفق شدند این تصویر را از خود به نمایش بگذارند اما بعد از جنگ اکتبر 1973 متوجه شدند که چهره قدرتمند ارتش این رژیم متزلزل شده است. بنابراین دشمن صهیونیستی بعد از حمله به لبنان در سال 1982 و اشغال جنوب این کشور به دنبال بازگرداندن اعتبار ارتش خود بود ؛ اما مقاومت لبنان همه هیمنه‌ای که صهیونیست‌ها از خود به نمایش گذاشته بودند را شکست و به شکلی خفت‌بار همه آنها را از لبنان اخراج کرد.
یک بار دیگر در سال 2006 نیز رژیم صهیونیستی برای جبران شکست قبلی تجاوزاتی علیه لبنان آغاز کرد اما بار دیگر با یک تحقیر تازه مجبور به ترک خاک لبنان شد. یک سال قبل از آن نیز یعنی در سال 2005 مقاومت فلسطین با به نمایش گذاشتن برجسته‌ترین توانایی‌های نظامی خود دشمن صهیونیستی را مجبور به عقب نشینی از نوار غزه و برچیدن شهرک‌های این رژیم در این منطقه کرد.
رژیم صهیونیستی بعد از عقب نشینی از صحرای سینا و جنوب لبنان و نوار غزه سیاست‌های خود را برای محافظت از قرارداد «کمپ دیوید» با مصر و تلاش برای عادی کردن روابط با رژیم های عربی بنا کرد. البته صهیونیست‌ها در برقراری روابط با رژیم‌های مرتجع عربی به ویژه در حوزه خلیج فارس تا حد زیادی موفق شدند.
اما درباره تقابل نظامی و کشورهایی که به هیچ وجه حاضر به عادی سازی روابط با اسرائیل نیستند و همچنین محور مقاومت، صهیونیست‌ها استراتژی «جنگ بین جنگ‌ها» را در پیش گرفتند اما این استراتژی تاکنون هیچ موفقیتی در برابر گروههای مقاومت و حزب الله لبنان و مقاومت فلسطین به ثبت نرسانده و اهداف مورد نظر تل‌آویو را محقق نکرده است.
اما دشمن صهیونیستی در رویارویی با مقاومت فلسطین و لبنان از روش حملات ناگهانی و ایجاد رعب و وحشت استفاده کرد با این تصور که فرماندهان مقاومت در چنین شرایطی کنترل خود را بر اوضاع از دست می‌دهند و شوک ناشی از تلفات زیاد چه از نظر کمی و کیفی منجر به تسلیم شدن مقاومت می‌گردد. اما همه این برنامه‌ها در جنگ جولای 2006 با حزب الله و نیز نبرد شمشیر قدس در مه سال جاری میلادی با مقاومت فلسطین به طرز فجیعی شکست خورد.
اسرائیل در نتیجه این شکست‌ها به برنامه‌های جایگزین متوسل شد؛ البته نه با هدف نابودی مقاومت بلکه مهار و سرکوب توانایی‌های آن و نیز تغییر قواعد درگیری به نفع خود. همانطور که گفته شد معروف‌ترین استراتژی اسرائیل در این زمینه جنگ بین جنگ‌هاست که آن هم موفق نشد.
در سطح داخلی فلسطین و نوار غزه مقاومت به ویژه طی سالهای اخیر موفق شد تا پروژه خود را تثبیت کرده و معادله بازدارندگی خود در برابر دشمن را به ثبت برساند؛ به طوری که صهیونیست‌ها به هیچ وجه جرات حمله زمینی به غزه یا فکر کردن به اشغال آن را ندارند. همچنین شاهد پیشرفت بی سابقه توانایی‌های نظامی فلسطینی‌ها در تاریخ درگیری با دشمن صهیونیستی و پیشرفت قابل توجه در سطح فرماندهی گروههای مقاومت فلسطین با هدف دفاع از حقوق ملت این سرزمین و اصول و مقدسات آن هستیم.
چهار جنگ بین سالهای 2008 و 2021 میان مقاومت فلسطین و رژیم صهیونیستی که با پیروزی فلسطینی‌ها در جنگ اخیر غزه به پایان رسید نشان دهنده یک تغییر مهم استراتژیک در تفکر نظامی مقاومت بود که آن را از حالت دفاعی به وضعیت هجومی منتقل کرده و به مرحله‌ای رسیده که قادر به غافلگیر کردن دشمن است. مهمترین نتیجه این استراتژی این بود که دشمن صهیونیستی ابتکار عمل برای حمله را که همواره به آن افتخار می‌کرد از دست داد.
اما در جبهه لبنان حزب الله موفق شده قواعدی را تثبیت کند که دشمن جرأت هیچ گونه تجاوز علیه لبنان نداشته باشد ؛ به ویژه اینکه به خوبی از توانایی کمی و کیفی حزب الله آگاه است.
در واقع دشمن صهیونیستی دیگر امتیازاتی را که با آن در جهان به خود افتخار می‌کرد در اختیار ندارد و شرایطی که اکنون با آن مواجه شده شامل ضعف سیستم بازدارندگی، عدم توانایی در تحمیل قواعد درگیری به نفع خود، کاهش چشمگیر برنامه‌های غافلگیر کننده و از دست رفتن ابتکار عمل برای حمله، عدم موفقیت در تحقق اهداف خود و ناکامی در آماده کردن نیروهای زمینی که موجب شده به شکل ویژه به نیروی هوایی ارتش خود تکیه کند و آن هم نمی‌تواند تضمینی برای پیروزی این رژیم در جنگ‌های آینده باشد.
در طرف مقابل، مقاومت موفق به توسعه توانایی‌های نظامی و تجربیات میدانی و اطلاعاتی خود شده که در بهبود معادلات بازدارندگی و قواعد درگیری و در اختیار گرفتن ابتکار عمل برای آغاز جنگ و اراده رزمی بالا خود را نشان می‌دهد. بر این اساس شکل و نتایج تقابل بعدی میان مقاومت و دشمن صهیونیستی کاملا متفاوت از دوره‌های قبل خواهد بود.
